Opdracht P: Een betoog

Leerlingen met stoornis krijgen te veel speciale aandacht

Timo Bron


Wij kennen allemaal wel iemand die een vorm van autisme, dyslexie of ADHD heeft. Onderzoek heeft immers aangetoond dat 3,6% van de leerlingen dyslexie heeft. Ook blijkt het dat drie tot vijf procent van de Nederlandse bevolking ADHD heeft, en volgens het Centraal Bureau van de Statistiek (CBS) heeft bijna drie procent van de kinderen autisme. De kans is dus groot dat je iemand kent die één van deze stoornissen heeft. Leerlingen die stoornissen hebben worden dus ook anders behandeld, omdat ze tot sommige dingen niet of minder in staat zijn. Maar wordt er niet iets te veel rekening gehouden met deze leerlingen? Ik vind dat leerlingen met een stoornis te veel speciale aandacht krijgen.

Een leerling die een stoornis heeft, wordt anders behandeld dan een leerling die normaal functioneert. Dit is logisch en zou ook moeten gebeuren, maar soms wordt het makkelijker gemaakt voor deze leerlingen. Ze krijgen hierdoor ook een gelijke kans, maar het leven als volwassene zal niet zo makkelijk zijn. Werkgevers zullen geen uitzonderingen maken en kijken alleen naar degene die het meest geschikt zijn. De leerlingen worden dus niet goed voorbereid op de toekomst. Door de speciale aandacht die ze kregen als leerling, wordt het leven voor hen makkelijker gemaakt, maar dat zal niet gebeuren als ze klaar zijn met school en een baan proberen te zoeken. In plaats van school makkelijker maken voor de leerlingen, zouden ze alleen begeleiding moeten geven, maar niet dat zij het uiteindelijk minder moeilijk zullen hebben dat andere leerlingen.

Leerlingen met of zonder stoornis zijn ook niet meer gelijk aan elkaar. Als een leerling met dyscalculie een makkelijkere toets wiskunde krijgt dan iemand die niet goed is in wiskunde, maar geen stoornis heeft, is dat dan wel zo eerlijk? En als een leerling ook maar een lichte vorm van dyslexie heeft, waarom wordt er dan minder streng geregeld op spelling dan bij een leerling die geen dyslexie heeft, maar wel veel moeite heeft met het goed spellen van woorden? Omdat de leerlingen met stoornissen anders worden behandeld en het voor hen dus makkelijker wordt gemaakt, is dat oneerlijk tegenover leerlingen zonder een stoornis, maar die alsnog niet goed zijn in een hetzelfde vak. Dit is ook iets waar zij niets aan kunnen doen. Deze stoornissen zijn soms dan wel ernstiger dan simpelweg ergens niet goed in zijn, maar zelfs als iemand een lichte vorm van bijvoorbeeld dyslexie heeft, zal deze leerling anders worden behandeld dan een leerling die even slecht is op dit gebied.

Ook luisteren we misschien te veel naar ons gevoel. Vanwege onze normen en waarden beschouwen wij leerlingen met een stoornis als iemand die geholpen moet worden omdat zij het heel zwaar hebben. Hierdoor denken we niet meer rationeel, wat wel belangrijk is in een situatie zoals deze. Als we echter goed gaan nadenken over wat de beste aanpak is, komen we vaak tot een andere conclusie. We moeten eigenlijk om tot een goed besluit te komen de stoornis geheel vergeten en rationeel gaan redeneren. Dit zal uiteindelijk rechtvaardiger zijn dan wanneer je naar alleen je gevoel luistert.


Leven met een stoornis is natuurlijk zwaar, maar dat betekent dus niet dat ze heel anders moeten worden behandeld. Hierdoor worden ze niet goed voorbereid op de toekomst, omdat er geen uitzonderingen zullen worden gemaakt bij het zoeken van een baan. Ook is het vaak oneerlijk tegenover andere leerlingen, omdat zij het maar moeten doen met bijles, terwijl zij soms ook andere hulp nodig hebben. Een betere aanpak zou ook rationeler denken kunnen zijn. Een stoornis hebben is dus natuurlijk erg vervelend, maar we moeten wel verstandig blijven denken.